آنان در قالب یک دین شناس زنده یا یک فعال فرهنگی- سیاسی- اجتماعیِ باسابقه، که مهر اسلام و امام و مردم و میهن و انقلاب یا مهر میهن و مردم را نیز در دل دارند، در اظهار نظر‌های خود از هرنوع دیدگاه سطحی و غیر بنیادین و عوام‌گرایانه‌ی آمیخته به امیال سیاسی و جناحی پرهیز نموده و از اینکه عده‌ای از درک ابتدایی‌ترین و ساده‌ترین مفاهیم اولیه دین‌شناسی و مردم شناسی و جامعه‌شناسی بی‌بهره‌اند رنج می‌برند.
روشن است که حُرّه بودن حضرت زهرا نه از این جهت، بلکه و حتی فراسوی مرز جنسیّت، زنانگی و مردانگی و به معنای انسان آزادِ صاحب اختیار و تصمیم گیرنده و برخوردار از آزادی الهی و به عنوان الگویی «انسانی» است.
در لابلای ابعاد مختلف شخصیت خانم لاجوردی آنچه تأمل برانگیزتر و بیشتر شایسته درنگ است، نه فقط توجه به نقش سرنوشت‌ساز ایشان در زندگی و در کنار همسری چون آیت الله العظمی فاضل لنکرانی و تربیت فرزندانی موفق است که فراتر از آن بهره‌های معنوی، فکری و تربیتی است که در خانه پدرِ همسر خود (مرحوم آیت الله فاضل قفقازی) از آن عالم کم‌نظیر کسب کرده بود و به درستی آن را به فرزندان خود منتقل نموده است.
آیا بهتر نیست به جای انتشار مصاحبه ها و اخبار دروغین و به جای پنجه کشیدن به چهره دوستان و تخریب بیت و موسسه حفظ و نشر آثار حضرت امام و نفرت پراکنی نسبت به فرزندان انقلاب و کسانی که با آنان همفکر و هم سنخ نیستید، به عاقبت این بداخلاقی ها که جز تفرق و واگرایی و سست شدن عقیده مردم و تزلزل پایه های نظام اسلامی نتیجه ای ندارد بیاندیشید؟
وظیفهٔ «ما»، مقابله با افراط-و-تفریط هایی است که بدون در نظر گرفتن مصالح و منافع مردم و کشور، سعی دارد با بداخلاقی و بی نظمی و با رفتار و مناسباتی ناموزون و غیر منطقی افکار خود را پیش برده و اهداف خود را محقق ساخته و از اینکه حتی مرجعیت و روحانیت اصیل را لیبرال و غرب‌زده بخواند هم باکی نداشته باشد.
روزی مثل همیشه پیاده از حرم مطهر حضرت معصومه علیها سلام، به سمت منزل می رفت، چند صفحه ای از یک کتاب قدیمی در دست داشت و غرق مطالعه بود به گونه ای که متوجه سلام بنده نشدند. پشت سر ایشان حرکت کردم و در بین راه به جای ایشان سلام افراد را پاسخ می دادم. به چهار راه شهدا رسیدیم. هنگام عبور و با نگاه به اطراف متوجه حضورم شد...
